Przejdź do zawartości

Dzwonkówka żółtawobiała

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dzwonkówka żółtawobiała
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

dzwonkówkowate

Rodzaj

dzwonkówka

Gatunek

dzwonkówka żółtawobiała

Nazwa systematyczna
Entoloma neglectum (Lasch) Arnolds
Biblthca Mycol. 90: 339 (1982)

Dzwonkówka żółtawobiała (Entoloma neglectum (Lasch) Arnolds) – gatunek grzybów z rodziny dzwonkówkowatych (Entolomataceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Entoloma, Entolomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1828 r. W.G. Lasch nadając mu nazwę Agaricus neglectus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Eef Arnolds w 1982 r.[1]

Synonimy[2]:

  • Agaricus cancrinus Fr. 1838
  • Agaricus neglectus Lasch 1828
  • Clitopilus cancrinus Quél. 1872
  • Clitopilus neglectus (Lasch) P. Kumm. 1871
  • Eccilia cancrina (Quél.) Ricken 1913
  • Eccilia cancrina (Quél.) Ricken 1913) var. cancrina
  • Eccilia cancrina var. minor S. Petersen 1911
  • Entoloma cancrinum (Quél.) Noordel. 1981
  • Entoloma neglectum (Lasch) Arnolds 1982 var. neglectum
  • Entoloma neglectum var. tetrasporum Winterh. ex Arnolds 1982
  • Paraleptonia neglecta (Lasch) P.D. Orton 1991
  • Rhodophyllus cancrinus (Quél.) Quél. 1886
  • Rhodophyllus neglectus (Lasch) J. Favre 1948
  • Rhodophyllus neglectus (Lasch) J. Favre 1948 var. neglectus
  • Rhodophyllus neglectus var. tetrasporus Winterh. 1977

Nazwę zwyczajową zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 0,5–4 cm, początkowo płaskowypukły, potem kolejno rozpostarty, nieco wklęsły, w końcu głęboko lejkowaty. Brzeg podwinięty. Jest niehigrofaniczny, w stanie wilgotnym nieprzeźroczysty i nieprążkowany. Powierzchnia całkowicie filcowata, matowa, czasami na środku nieco łuseczkowata i strefowana, jasnobrązowa, cielista lub jasnobrązowo-izabelowata[4].

Blaszki

W liczbie 15–20 z międzyblaszkami (l=3–7), średniogęste, czasami grube, szeroko przyrośnięte lub zbiegające, rzadko wyraźnie zbiegające, poszarpane, brzuchate. O szerokości do 10 mm. Początkowo białawe lub bladokremowe, potem różowe, czasem ze słabym liliowym odcieniem, w końcu brązowo-różowe. Ostrza tej samej barwy lub brązowe[4].

Trzon

Wysokość 1–2,5 cm, grubość 2–2,5 mm, cylindryczny lub nieco spłaszczony, czasem u podstawy bulwiasty, przeźroczysty i bezbarwny, czasem z żółtym lub szarym odcieniem. Powierzchnia nieco kutnerowata lub biało pajęczynowata[4].

Miąższ

Zarówno w kapeluszu, jak i w trzonie cienki, przeźroczysty i bezbarwny. Bez smaku. Zapach silnie zjełczały, lub bez zapachu[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki nieregularnie kanciaste, w widoku z boku 6–10-kątowe, o wymiarach 9,0–12,5 × 6,0–9,0 (–10,0) μm. Podstawki 25–45 × 7–15 μm, 4–zarodnikowe, rzadko 2–zarodnikowe, ze sprzążkami. Cystyd brak. Komórki skórki cylindryczne lub lekko rozdęte, o szerokości 4–16 μm z maczugowatymi elementami końcowymi o szerokości do 25 μm. W strzępkach obecne sprzążki[4].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Dzwonkówka żółtawobiała jest szeroko rozprzestrzeniona w zachodniej i północnej Europie[5]. Na terenie Polski w piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano 2 stanowiska (Elbląg 1917 r. i Puszcza Kampinoska 1974 r.)[3].

Owocniki wyrastają pojedynczo lub w niewielkich grupach wśród mchów na lichych łąkach, pastwiskach i w olchowo-brzozowych zaroślach. Preferuje kwaśne gleby[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2018-12-18]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2018-12-18]. (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e Flora Agaricina Neerlandica. Critical monographs on the families of agarics and boleti occuring in the Netherlands. 1988. 1: Entolomataceae. 1, s. 195
  5. Discover Life Maps. [dostęp 2018-01-18].
  6. M.E. Noordeloos, M.E. Entoloma s.l., Fungi Europaei. 1992, 5, s. 596